Jedna zlota lza

Bezradnie, samotnie jak pośród cierni pozłacana róża
Zakrywam zranionym ramieniem swoją delikatność
Nie potrafię uniknąć tej myśli, po raz kolejny gorzkich łez kałuża
Wytrwać! Nie dać się pokonać! Coś niszczy cenną prywatność

Stoję tu nad piekłem i czekam aż ziemia się rozstąpi
By coś zmienić i znaleźć lek na przeciwność
I kiedy koniec boleści wreszcie nastąpi?!
Twarz zastygła w cieniu, mglista noc i otaczająca mnie dziwność

Pęka serce na każdy hałaśliwy dźwięk rozczarowania
Wysychają drzewa, więdną kwiaty, głowa w dół opuszczona
W ogrodzie pełnym zwątpienia, tylko jedyny przystanek uznania
W trudzie go szukam, kto szuka znajduje, cząstka nadziei już odnaleziona

Tłok duchoty, gromada starań beznamiętnych
Za wiele chęci nie przeistoczonych w czyny
Współczucie zagrożone, bo zatopione w duszach obojętnych
A może jedna taka łza popłynie, ze szczerością i bez winy?

Może jedna, mała jednostka dorzuci szansę poprawy
Spleciona miłością i wiarą, rozjaśni kawałek niszczony
Wniesie trochę radości i zagubionej zabawy
Może pokona tego, co nienawiścią nazbyt zmożony

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-06-23 Dodano: 2006-06-23 12:09:37

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie