Jedyni w jedni, pełnią pełni

Dla mojej ukochanej żony Moniki

Jedyni w jedni, pełnią pełni
na chwile, sekundę
jak morska piana na zwietrzałej skale
mech na szczycie przed zimą
przeziębienie organisty z kamiennymi organami,
tu zaślubiny trwaja wiecznie.

Uściski dla nas
list od słońca dostarczono,
twarze podgrzane już gorące
W zieleni Twoich oczu najcudowniejsza przemiana
lśnią szmaragdy, szafiry, obłok nad przybytkiem daje znak,
ucząc się dotykać klejnotu, ruszamy w drogę.

Teraz wibrujemy, lewitujemy, krążymy, pulsujemy,
tak jak pierścienie saturna, nasze ślubne obrączki.
Pies nie szarpie za nogawkę,
już tylko echo nawraca,
a na kocich wzgórzach rośną czereśnie poznania.

Witamy i zapraszamy was goście, zapukacie i wchodzcię.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-01-04 12:06:13

Ten wiersz przeczytano 365 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie