Jej Portret

Jej oczy namiętne błyszczące niewinnie
Jej usta aksamitne delikatne jak śnieżny puch
Jej dusza niespokojna skrywająca tajemnice
Jej wielkie serce z ogromna miłością


Jeśli chciałem to wszystko zapomnieć
Nie potrafiłem
Jeśli pragnąłem iść inną drogą
Nie mogłem
Jeśli wszystko co mogłem wymazałem
Jej portretu nie potrafię


I tak co ranek zerkam na jej portret
I tak zaczynam dzień od spojrzenia
Głęboko patrzę w jej smutne oczy
I tak każdego dnia czuje jej spojrzenie
Wyobrażam sobie smak jej ust
I tak zawsze zabieram ją ze sobą


Jej portret wymalowany w sobie mam
Gdy zamknę oczy czuje jej obecność
Jeśli pada na mnie deszcz
To tak jakby jej łzy spływały po mnie
A gdy po burzy wychodzi słońce
To jej dusza staje się spokojna

autor

jano73

Napisany: 2018-12-29 Dodano: 2018-12-29 20:15:21

Ten wiersz przeczytano 787 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie