JESIEŃ

(Geriatria)

Tuż… tuż przed zachodem
w cieniu rzucanych półsłówek
moje spojrzenie zawisło
na rządku siwych makówek.
Znad wygniecionych powłok
sterczą wyschnięte patyki,
dopala się krzak dzikiej róży,
wiotczeją pęcherzyki.
Spod bruzd dochodzi taki
oddechu świszczący sonet,
że osy z ostrymi żądłami
zamilkły przestraszone.
Drżeniem pajęczyny
obwieszonej kroplami żalu
napiera nieuchronność
na schodach do terminalu
dla sezonowych ptaków
gdzie odlot trwa
wybiórczy.
Patrzę na światło słoneczne
na to
jak szybko się kurczy

i mój czas.

autor

anna

Napisany: 2016-09-11 Dodano: 2016-09-11 07:59:14

Ten wiersz przeczytano 3168 razy

Oddanych głosów: 72

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie