Jesień, w której Ona rozkwitła.

późną jesienią znowu zakwitła
zorzy polarnej północnym światłem
jak chryzantema tarczy księżyca
srebrem natchnionych myśli
i piękną czerwienią serca
była szczęśliwa
bo za jego sprawą
z dalekiej podróży wróciła do niej
odkryta od nowa
miłością spełniona kobieta

mróz na oknach malował zawiłe ornamenty
wiatr z płatków śniegu tworzył zwiewne pejzaże
a ona ze słów wzniosłych i z uduchowionych myśli
i z gorących westchnień i ze wszystkich swych marzeń
tkała dla niego miłosne wiersze

świat po horyzont zanurzył się w bieli
zima w swe dłonie ujęła przestrzeń
a ona spokojna o każde jutro
w jego bezpiecznych ramionach
płonęła jasnym ogniem spełnionej miłości

dla niego tylko pięknie zakwitła
powoli się stając pachnącym majem
a on oddał jej całe swe serce
i był tylko dla niej
ich ciała tworzyły jedność
dusze umysły i myśli

lecz ścieżka losu biegnie życia skrajem
które tak przykro potrafi zaskoczyć
i które nie daje na to czasu
aby przed podstępnie zadanym ciosem
w porę uchylić się i na bok uskoczyć

i dziś zamiast radości w jej sercu
ona łez korale na szyi zawiesza
a on musi bezsilny i smutny
tylko stać z boku
i choć bardzo chce pomóc
niecierpliwie wbijając wzrok w podłogę
poczekać na nieprzewidywalny wyrok losu

strapiona jej twarz i smutne oczy
w których przybladł błękit
i serce pełne rozpaczy i bólu
na pół nożem rzeczywistości rozcięte
i ta jedna myśl
która nie daje jej spokoju:
- dlaczego tak musi być
i czemu mnie to znowu spotyka ???! . . .
i to jedno wielkie pragnienie:
- niech wróci do mnie ta jesień
w której rozkwitłam
a on na nowo odkrył we mnie
miłością spełnioną kobietę . . .


Robert Kruk, 28.07.2007r.

autor

Robert Kruk

Dodano: 2007-07-29 01:34:14

Ten wiersz przeczytano 843 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie