* * * (Jesień spokojna jak...

Jesień spokojna jak stara kobieta,
Która w albumach i róż zasuszonych
Resztkach zapachu skryła cały wszechświat
Swojej przeszłości, łzy wystygłe roni.

Po bladych twarzach od nocy oślepłych
Płyną szlak stały powtarzając cicho.
Taki jest przymus, taka jest konieczność.
Wiosna i lato. Jesień. Zima. Nicość.

Kocham te chmury zawisłe nad czołem
Gładkim i srebrnym, jakby księżycowym,
Nieprędki szelest gdy spływają społem
Pocałunkami na liście brązowe.

Nie próbuj, proszę, wracać w stare miejsca.
Wszystkie Twe ślady zagubiła słota.
Wrócisz - udręka będzie jeszcze większa.
Teraz Cię nie ma, ale jest tęsknota.

autor

zenon63

Dodano: 2006-06-22 08:54:50

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie