Jesienią

Poranne słońce nie rozpędziło jeszcze
resztek mgły, otulającej jesienne kwiaty , a już jego promienie wdarły się do pokoju szparami po obu stronach opuszczonych rolet. Pokój napełnił się światłem i dźwiękami otoczenia :pianiem koguta, poszczekiwaniem młodego psa, gruchaniem gołębi na dachu. Śpiący do tej pory w fotelu kot, zgrabnie zeskoczył
i z podniesionym ogonem udał się dostojnie do kuchni. Dzień stał się pogodny, ale chłodny, jakby przyroda chciała przypomnieć ludziom, że zima już się zbliża, na razie powoli, ale nieuchronnie. Od strony lasu czuć zapach
butwiejącego runa, jałowców i grzybów. Opadające liście wirują, poderwane jesiennym wiatrem, potem pokornie układają się na ziemi. Nad ogrodem
pojawiła się cienka smuga dymu z ogniska z uschłych kwiatów zebranych w ostatnich dniach. Mija kolejna jesień przypominająca czasy, kiedy była szczęśliwa. Na to wspomnienie delikatna mgiełka, niczym woal zasnuła jej oczy , a na rzęsach zalśniły migotliwe kropelki.

„ Nie tyle uważam to za ludzką słabość,
ile za przekleństwo, że piękno jakiejś
rzeczy potrafimy w pełni dostrzec
dopiero wtedy, gdy ją utracimy”
– autor nieznany.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2014-10-26 Dodano: 2014-11-01 11:31:23

Ten wiersz przeczytano 1472 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie