JESIENNA SONATA.. !

J E S I E N N I E.. !

Kroczy jesienna złocista pani,
znacząc swa drogę także i czerwienią,
Podwiędłe liście szeleszczą pod nogami
Kroplami rosy srebrzystej się mienią.

Śmigle jaskółki dawno odleciały,
A pająk przędzy swojej już nie lepi,
świerszcz polny skrył się za cieplnym kominem,
drzewa przebierają się w kolory sepii.

Kropelki deszczu drżą na szarych szybach,,
Wiatrem suszone bez drobiny słońca,
Smętny deszcz pada z ołowianych obłoków,
Próżno wyglądać by jeszcze gorąca.

Dzięcioł mozolnie w dziuple swoją stuka,
By zdążyć z robota przed pierwszym przymrozkiem
Pracowita pszczoła miodu już nie szuka,
Zalepiając wejście szczelnie słodkim woskiem.

Rosy na trawie próżno tez już szukać
Za to kryształki skrzą się w niej srebrzyste,
snuje się smętny zapach ogniska,
ranki się budzą smutne i mgliste.

Idzie jesienna pani po świecie
Z wiatrem sonante wygrywa po łąkach,
do wtóru jej buczy tylko stadko trzmieli,
układając się do snu w powiędniętych strąkach.




Autor vin 20.10.2012 .

autor

violuchna13

Dodano: 2012-10-21 13:29:24

Ten wiersz przeczytano 750 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie