Jesienny

Znużenie jesienne do oczu przywarło
i rzęsy splątało lepkimi więzami,
więc w powiek wpatrzony kurtynę opadłą
w ślepnącej senności tonę godzinami,

ręce, jak dwa słupy na stole wyrosłe
dźwigają firmament ociężałej głowy,
a uszy wsłuchane w szum ciszy płynącej
kroplami po szybie, śnią przyśpiew majowy,

kawa w filiżance pleśnią się okryła,
by resztkę swej mocy przed chłodem ochronić,
łudzi się, że jeszcze nadejdzie jej chwila,
i zdoła krwi pulsem precz słoty przegonić...

a jesień ma za nic westchnienia mej duszy
stęsknionej do nieba błękitu czystego
i szarym przyćmieniem mnie dusi i nuży,
bo wie, żem zbyt mglisty, by wyrwać się z niego.

autor

vooko

Napisany: 2006-12-13 Dodano: 2006-12-14 00:00:31

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie