Jestem
Wiem…
Ja nie z Tych, co to w pierwszym szeregu
bohaterów tłumu kroczą.
Ja na końcu burzę rytm marszu kroków;
- Lewa, lewa, lewa!
Zbyt lekko też stąpam, by odcisnąć ślad,
aby kiedyś, Ktoś mógł powiedzieć;
- Popatrz, On tędy szedł!
… Ja nie z Tych; złotoustych - jubilerów
słów.
Wzorcem, autorytetem, idolem – Też nie!
… Ja po prostu JESTEM!
Więc wyciągnij rękę do mnie.
Podaj dłoń na powitanie.
Obejmij, uściśnij w objęciach.
Przytul, pogłaszcz.
… Daj mi poczuć moje istnienie.
autor
Miłosz
Dodano: 2018-08-23 20:45:58
Ten wiersz przeczytano 572 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
Najważniejsze jest to by być, by być sobą, pozdrawiam
:)
Kiedyś była PN "Polska norma" ona porządkowania świat
a dziś norma to dziwadlo staroć dziwne czasy
Pozdrawiam
Zwyczajność ma czasami trudno wcisnąć się w życie.
Pozdrawiam
Wiersz traci na błędach...
Daj mi poczuć kogo,co?
"Moje istnienie"
Ale co ja tam wiem:)
Masz moją dłoń :)
Pozdrawiam
☀
Pięknie i pouczająco. Pozdrawiam serdecznie.
przytulam, i pozdrawiam
I zwyczajny człowiek też potrzebuje uznania i
miłości... pozdrawiam
gorza... Mam się "pokazywać"?. Kim, Jakim, Czym?... Z
czym, czy bez czego?.
Człowiek to "towar"?. Ma się "dobrze sprzedać"?...
Ludzi się "bierze" takimi jakimi są, nie za to 'Kim" i
"czym" (...ale tam, to tylko moje zdanie...)
ciekawie opisałeś swoje jestestwo,może pierwszy
wyciągnij dłoń i pokaż kim jesteś