jezioro

patrzę w twarz lustra żłobioną
znoszonym oddechem
traci otwarte przestworza obrazów
zamkniętych szczelnie i gładko płynących
pod pokłady ciężkich wypiętrzeń opadających
zaledwie cieniem bądź pyłem przebrzmiałym

gra ciemnej wody w wąskich szczelinach światła
jest niemal wieczna i wchodzi jak ja w ciebie
zanurzam koronę drzewa wrosłego w ziemię
spaloną po nagie mięśnie z których strumienie
krew tłoczą przemierzoną długością życia

od brzegów czas ścieli dno wielkością deszczu
bardziej zatroskaną niż droga którą szedłem
i zapominam o pięknie bólu i rozkoszy
jak dziecko co po raz pierwszy
w oczy wodnego potwora patrzy

jednak wchodzę i ta część mnie
rozlana w spragnioną ziemię z światłem
twym ciepłym i przyjaznym wykwitnie
zielenią dojrzewających oczu
i zapachnie powietrze latem

autor

marti@wiersze

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-18 13:15:14

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie