już bez pytań

zaciskasz mi dłoń na dłoni. Błagasz
o kolejną, dożylną dawkę uśmierzającą
sumienie. Próbuję przedostać się przez sieć
wenflonów szukając kawałka Ciebie. Dotknąć
zanim śpiączka znów zacznie wyrywać Cię chorobie.

Wymkniesz się bieli ścian, tańcząc nieprzytomnie...
tak kochałaś taniec. Nie słyszę melodii, która wprowadza
Twoje ciało w drżenie. Nauczyłam się nie zadawać pytań,
nie szukać odpowiedzi. Z twarzą przy twarzy przeprowadzam
Cię na tamtą stronę a niebieski worek prawie nie dotyka ziemi.

Na pamięć znam każdą chwilę, kiedy patrzysz na mnie
przytomnie. Najłatwiej wtedy czytać przeterminowane myśli.
Nie prosisz o rozgrzeszenie. Bez strachu, bez pokory rozkazujesz
kochać Cię bez względu na… Potrafię. Jeszcze tylko
nauczę się szeptać „rozumiem” i zapalać znicz bez drżenia

autor

M A R U Ś K A

Napisany: 2006-04-02 Dodano: 2006-04-03 04:59:05

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie