Już tu byłam
Na tej drodze stałam nieraz i stać będę jeszcze-to smutek...
Na niebo patrzę,
lecz gwiazd nie widzę.
Wierzę w Boga,
ale głosu nie słyszę.
Wącham esencję kwiatow,
lecz zapachu nie czuję.
Na sercu smutek
sztyletem rysuję.
Stąpam po ziemi
i tak twardo się idzie.
Nie zadając pytania:dlaczego?-
bo odpowiedzi się wstydzę.
Błąkam się jak w labiryncie
po drodze, którą sama wybrałam.
Mając wrażenie,
że kiedyś już tu stałam...
Komentarze (5)
Przemówil do mnie ten wiersz i to bardzo mocno... Jest
prawdziwy i opowiada tak znaną każdemu historię...
ostatnie zdanie wywołało u mnie dreszcz.
cudowny wiersz a ja tak dobrze to znam...
pozdrawiam
Temat interesujący.Wiersz mnie sie podoba
Bardzo wymowny wiersz ,,:Czasami trzeba pobladzic ,aby
odnalezc dla siebie to najlepsze miejsce Sciskam
Milenka Bogna
Ciekawie ujęty temat . Słowa zawarte w wierszu
przemawiają do mnie .