K2

my małe ludziki targane emocjami
czujemy się wielcy, przygnieceni skrzydłami
własnych uczuć które odczuwamy
jak ptaki bez skrzydeł, próbujemy wzbić się miłością
na chmurach swych pragnień, ulotnych z zazdrością
budujemy mosty nad rzekami, w których to łzy płyną nasze strumieniami
wpadamy w pułapki własnych uczuć, chodząc po urwiskach
próbując wdrapać się na K2 by zobaczyć słońce z bliska
spoglądamy w lustro własnych pragnień, odbicia złudne widząc na dnie
próbujemy je uchwycić, ubrać w barwy
braknie nam jednak pędzla, a może tylko farby
na płótnie życia, zostawiamy same plamy
doszukując się w nich obrazu dalajlamy
myślimy o swych ambicjach, tym czasem skaczemy z urwiska
świadomi własnych marzeń, próbujemy wzbić się ponad przeciętność
upadając często jak Ikar, nocą ciemną
wodospadem spływając kroplą jedną z wielu nam podobnych
każda ma jednak inne właściwości, każda jest samotna
w swym upadku ku ziemi coraz szybciej mknąca
nie wzruszona, jak posągi na wyspie wielkanocnej
wpatrzone w dal, nie widzące swych kończyn
stoją w miejscu od wieków pamiętnych
na straży kierunku myśli przyjętych
dlaczego stoimy dotrzymując im towarzystwa
posiadając nogi, widząc tylko dłonie
zbudujemy tratwy, przepłyniemy ocean, topiąc własne statki
na razie jednak tylko wpatrzeni w morze własnych smutków
balansujemy na linie, płynąc pod prąd,
ubrani w dziurawe buty, trzymamy ster wyrwany z czyjejś kajuty
czekając na wicher który zawieje,
wraz z nim utopią się nasze żale, nasze nadzieje
my z kolei, odrodzimy się jak feniks z popiołów
chętni do lotu, z tą w sercu przestrogą
że kiedy Ikar upada, upadamy obok

autor

Sarcatriel

Napisany: 2001-12-18 Dodano: 2007-02-28 00:05:42

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie