kaboszon

wsuwasz się w światło
tak niekonwencjonalnie.
A jak inaczej?
Pantofle grzecznością zelowane,
więc zmieniasz miejsca bez wyrzutów.
Długo było paralelnie,
nic w przeciwnym wypadku,
aż zwykła ziemia, w domowych donicach,
nauczyła się pagórków.

Zarysowałeś pamięć przyspieszonym tętnem,
polimorficznością węgla w oku.
Taki trochę przeszlifowany w krawędziach,
błyszczałeś na palcach beztrosko,
by w końcu wraz z ociepleniem klimatu,
całą swoją monogamiczność wysuszyć na strychu;
przez zwykłą oszczędność dotyku.

I nawet drożdżówka jak suchar.

autor

gabriela

Napisany: 2007-08-15 Dodano: 2007-08-15 12:27:59

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie