W kąciku

To ja sobie tu popłaczę tak w kąciku, cichutko
Odwrócę się do ściany by Wam nie było smutno
Wezmę tylko parę chusteczek i już mnie nie ma
Nie przejmujcie się, rzucę jeszcze od niechcenia

Naprawdę nie musicie, dam sobie radę sam
Bawcie się dobrze, już nie przeszkadzam wam
Już sobie siadłem wygodnie, mam to co potrzebuję
Samotność, ciszę, spokój, już więcej Wam nie truję

No idźcie już w cholerę, nie chcę współczucia Waszego
Już ono nie potrzebne, nic po nim mi dziś z niego
O jeszcze obrażeni? Zdziwieni moim krzykiem?
Zostawcie mnie i idźcie! Tak brzydzę się dotykiem!

Już poszli, dobra nasza, zostałem sam ze łzami
I tylko gdzieś tam głosik odzywa się czasami
Że robię źle bo nie chcę by ktoś mi rękę podał
Na szczęście tak jest cichy i go ogarnia trwoga

Bo boi się co zrobić chcę teraz w tym kąciku
I dobrze, bo złość całą zamykam w ostrym krzyku
I tnę to co krępuje, te więzy na mym ciele
To już ostatni oddech, przepraszam Przyjaciele

zapraszam na bloga: https://wierszempotargane.wordpress.com/2016/05/09/w-k aciku/

autor

Wierszem potargane

Napisany: 2016-05-09 Dodano: 2016-06-09 08:29:35

Ten wiersz przeczytano 933 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie