Każdy jest równy wedle Boga ale...
o ludziach którzy zdobywają świat... ... ale też ...
Świadomość, że to tylko życie
Człowiek w napędzie światła
Szuka blasku
Traci kształt człowieka
Zgasły światła kopiec zdechł
Odeszły dawne dzieci
Szyby zarysowane literami
Smutek porysował twarz za twarzą
Wstyd, że to też tyczy się ich
Pożera jak pożera nagle ogień rzeczy
Tylko tyle potrzeba na życie
Jeden grosik, jedna złotówka
Aby inni uwierzyli, że istnieje światło
Odeszło, pozostało co lepsze?
o tych ludziach którzy potrzebują pomocnej ręki aby choćby nauczyć uśmiechać się wraz ze swoją wadą...
autor
iwus
Dodano: 2005-11-11 14:30:36
Ten wiersz przeczytano 604 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Ciekawy wiersz, widzę , że u ciebie treśc ma duże
znaczenie? i dobrze bo to co piszesz jest mądre.
zmusza do zastanowienia się i przeczytania wiersza
jeszcze raz, a to już duzy sukces dla autora. Pisz tak
dalej....