Każdy ma swojego skrzata

Na dywanie,
pod niebem w błękicie,
biegiem,
rozcinam poszycie wiatru dłonią.
Nie tracąc kontroli,
przez otaczające piękno,
marzeniem moim,
dotykam tęczowej drogi.

Wbiegam!
Oszalały przez ogrom kolorów,
zabieram skrzata,
z boku samotnie siedzącego.
Uśmiech napędza nogi rozgrzane,
on sam krzyczy: „biegnij ,biegnij szybciej i dalej”.

Droga prowadzi kolorami tęczy,
zawsze chciałem przeżyć takie chwile,
uparcie wierzyłem.
A teraz!
Prezent od naszego Boga dostałem,
warunkiem było pozostawienie w garncu złota.

Mój skrzat mi tego nie wybaczy…

autor

BANITA

Napisany: 2014-06-02 Dodano: 2014-06-02 18:59:24

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie