Kiedy już nic nie cieszy.

Kiedy już nic nie cieszy,
smugi słońca zdają się żegnać zemną przybrane szarością,
a ścisk pomiędzy żołądkiem a mostkiem toruje drogę powietrza
Właśnie wtedy, zaczynam rozumieć.

Powoli zaczynam wierzyć w tą paranoje.. w ten zamęt
a może właściwie przestaje?

Skostniały mi ręce, niesmak w ustach jest nie do zniesienia
Już nawet ust popękanych nie czuje potrzeby nawilżać
Nie chce się modlić.. nie jestem cierpliwa

Przepraszam Cię Boże za tłumiony żal
Przepraszam Cię Boże za wszystkie łzy moje

W chorym, paranormalnym napięciu
Czekam na drażniący dźwięk domofonu

Tym razem powiem wszystko
spowiedź całkowita
przysięgam.

czasem boje sie słów zamykam w sobie to co boli i to jest mój nawiększy błąd..

autor

creative

Napisany: 2007-04-19 Dodano: 2007-04-19 18:15:14

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie