KIedyś

I cóż z tego, że płacze niebo
Co z tego, że śniegi trawniki
oblodziły kryształem serca
Zasłoniętego...mojego
Tak smagany wiatrem, los ścina twarz
lecz dalej tak będe,szedł na przekór
do gwiazd złotego życia
zawsze mojego
Musnąć choć skrawkiem ducha
to co bóg schował stumieniu,
w każdym kamieniu, w krzaku zwykłym
i tym ptaku niebieskim
co skowronkiem oplata brzeg nicości
Wtedy umrzeć przyjdzie krzykiem
bólu w radości

tej,której nigdy nie powiedziałem...kocham

autor

koralgol

Napisany: 2005-03-16 Dodano: 2005-06-23 12:01:50

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie