Kiedyś wrócę do domu...

Kiedyś tu wrócę, to jeszcze nie moje ostatnie słowo,
jeszcze nie składam broni, choć płacz dławi, i zimno tak, wrogo.
To nie moje życie.To wojna, przegrałem,
ale podniosę się z popiołów.Wciąż walczę.
Pomyliłem drogi, zabłądziłem w tych usmiechach,
i kołyszę się jak żałosna, nieśmieszna marionetka.
Ale kiedys wrócę...wprost w ramiona mej krainy,
wprost w usta te słodkie, w spojrzenie, dla którego jeszcze żyję.
Nie wiem jak zapłakać, by nie zranić nikogo,
to niemożliwe chyba.Przyszłość szykuje ofiary, będzie krwawo i mroczno.
Zapłaczą za mną orszaki, zakrzyczą i wyklną, jak co dzien to robią,
i ja zapłaczę.Lecz jestem tylko jeden.Rebel.Nie potrzebuje ich.Kogoś.
Gdzieś w nowym wcieleniu, tutaj, w tym nowym spojrzeniu na świat,
odnalazłem krainę, za póżno na miłość, dławi nas strach.
Lecz bez walki o siebie, nie ma mnie, tylko zgnilizna przemijania,
a ja nie chcę jeszcze przemijać!Mam prawo!
Żyć jak chcę, kochać i nienawidzić.
Kiedy i nigdy, w pustce, mroku i pełni księżyca.
Mam duszę, nie oddam jej nikomu!
Mam serce...choć mówicie, że jestem chodzącym terrorem.
Że sieję brud i zniszczenie, że wstyd wam za mnie, że jestem nikim, bo nie taki jak wy.
Ale jestem!Nie skreślicie mej walki. Do zobaczenia na następnym polu skąpanym we krwi.

autor

rebel

Napisany: 2008-03-10 Dodano: 2008-03-10 15:43:39

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie