Kiedyś wszyscy

Weźmy się za ręce
Z gorących poduszek nocy
zbierzmy swoje myśli
Utkajmy z nich nić
lęków odwiecznych
Niech zaprowadzi nas
na koniec świata
do ławki rozważań
o śmierci.

Nie trzeba się bać
wyciągniętej do nas
ręki Boga z uśmiechem
otuchy- "Już czas".
Śmierć- pociąg z ziemi
do domu miłości
Pociąg- jak każdy inny
nie pomieści wszystkich
od razu...

Życie- wakacje na ziemi
Bilet powrotny z datą
inną dla każdego
To boli...Ale
Pociąg-śmierć
przywiezie nas wszystkich
Tam kiedyś...

Zatrzyma się na zawsze
na stacji "Dom miłości"
Śmierć przed Bogiem stanie
Powie- "To już wszyscy"
A on odpowie
jakbyśmy wrócili
zgłodniali i zmęczeni
z długiej przechadzki
na ucztę wieczną:
"Jak miło was widzieć
znowu razem w Domu"

Nie trzeba się bać
Śmierć to nie olbrzym
nad olbrzymami
Tylko kształt naszych ciał przybiera.
Ugośćmy ją u siebie
Jak przyjaciółkę najlepszą
Podajmy kawę z pianką
Pogładźmy po włosach

A gdy już zechce wracać
z nami
Posprzątajmy po sobie
Zetrzyjmy wszystkie kurze
Zamiećmy potłuczone szkło
I wsiądźmy do jej wagonu

A teraz
Niech każdy nawlecze
na swoją część nici
lęków odwiecznych
koralik szczęścia i ulgi
Usiądźmy na krawędzi
I zsuńmy się po nici lęków
przepędzonych.

Nam wszystkim, abyśmy się nie bali.

autor

Nina18

Napisany: 2008-02-17 Dodano: 2008-02-17 01:16:09

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie