Kobieta
Z żebra Adama stworzona
matka i żona
przedtem, czy potem
kochanka,
wybranka serca czyjegoś
odważna,
odejść potrafi w noc ciemną
porzucona,
na pastwę zostawiona losu
silna,
bo, żyć inaczej nie sposób,
waleczna
z przeciwnościami losu Joanna
panna,
o czym marzy dziewczyna
dojrzała,
słodycz gruszki i kształtów
Wenus,
marmurowo zimna
winna,
na stosie bez winy
Ona.
autor
elka 123
Dodano: 2010-03-07 17:45:50
Ten wiersz przeczytano 664 razy
Oddanych głosów: 16
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
dumna silna i Venus no tak fajny opis kobiety
pozdrowienia
W twoim wierszu nasuwa sie jedna myśl Kobieta to brzmi
dumnie...i tak jest ...w
rzeczywistości..pozdrawiam......
V.K. dziękuję. Dobra sugestia.
Znałem pewną Wenus, ach....., to była kobieta a jakie
wiersze pisała. Twój wiersz ładnie opisuje kobietę.
Pozdrawiam
Tak , to właśnie my -kobiety;))
Kobieta to anioł na ziemi,
ma w sobie siłę przetrwania...ładny wiersz na
czasie...pozdrawiam :)
Oryginalnie, przyciąga, bo o kobietach, a w nich siła,
pozdrawiam:)
Ciekawe określenia. Myślę, że dużo w nich racji.
Podoba mi się wiersz. Pozdrawiam:)
ładnie i ciekawie opisana kobieta ...
trafnie i ciekawie opisałaś,kobietę
Bardzo ciekawie podajesz dobre zalety pań-chociaż
panie to zawsze jedna wielka tajemnica...codziennie
inna i dlatego są nam tak ciekawe wszystkie nasze
Ewy...powodzenia
bardzo ciekawie skonstruowany wiersz, tematyka -
skojarzenia, wszystko bardzo mi się spodobało