kolacja

kładę na stole
brzęczące szklanki
talerze lśniące w blasku świec
zimne sztućce na białej serwetce

muzyka najpiękniejsza
nuty wysyła w powietrze
czyniąc je lżejszym

tupot nagich stópek zwiastuje moje szczęście
własną piersią wykarmione
własnymi rękoma przewijane
uśmiecha się do mnie,
siada grzecznie na zbyt wysokim krześle

ciekawie spogląda na stół, zaczyna sobie gaworzyć
po co rakowi szczypce
i że lalce się rozprostował loczek

wszedł do pokoju, rozejrzał się dokładnie
wszytsko było tak,jak zaplanował
tylko że nie pasowały mu moje ręce czarne.

bił do nieprzytomności
za ręce, buzię, ciało czarne
za dziecko i za świece
za to,że nie jestem człowiekiem...

autor

angel_wth_broken_wings

Dodano: 2006-02-09 19:14:58

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie