kolacja

Jadamy
w porze katastrof.
Publiczność.

Popatrzeć zdrowo
na kogoś,
prawie dotknąć,
a że domy zmiotło
i samolot spadł,
plamiąc obrus?


Podobno
sos lub keczup,
dlatego pogoń
smakuje ostro
i cudzych losów
bolesność łatwiej
przełknąć.

Powszedni chleb
i strach:
tu pochowali dziecko,
obok deszcz i zatrzęsło,
łzy rozmazują,
krwią brocząc jak masło
zmarzniętą.

Na to herbata
z cytryną
i sport,
śmiały skok w przyszłość.

Oto on,
orzełek.
Radośnie macha nartą.

Świat jest naprawdę zły.
Czy on to widzi
zawieszony nad skarpą?

autor

ewawu

Napisany: 2006-09-17 Dodano: 2010-12-19 21:41:08

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie