W kolejce po szczęście...

Ten wiersz napisałam po części dla siebie i dla tych wszystkich, którzy zapominają, że szczęście może nam dać najmniejsza rzecz...

Idąc ulicą zobaczyłam długą kolejkę,
tłum ludzi czekał cierpliwie.
Niewiedziałam na kogo, a może na co?
Na twarzach mieli wymalowane uczucia:

Smutek,
Pustkę,
Szarość,
Lęk.

Podeszłam na koniec,
stała tam mała dziewczynka
spytałam się grzecznie :
po co stoisz w tej kolejce?
Spojrzała się na mnie z litością
i odpowiedziała cichutko :
po szczęście
Nagle wszystko zrozumiałam

Nauczycielka,
ksiądz ,
lekarz,
aktorka.

W ich sercach niespełnione marzenie.
Zawiedli pokładane w nich nadzieje.
Oszukiwali Boga i samych siebie.
Byli tak zaślepieni, że przegapili szczęście.

Odwróciłam się.
Odeszłam.
Doceniłam wtedy to co mam:
swoją nieidealną rodzinę
Moje małe szczęście...

Byśmy potrafili cieszyć się z tego co nam jest dane niem raz na zawsze śmierć nam to odbierze

autor

Evelyn_1705

Napisany: 2007-03-07 Dodano: 2007-03-10 21:40:35

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie