Kolejny wiersz o miłości...

Nie mogę ci opowiedzieć jak bardzo boli mnie
Gdy w całym wielkim wszechświecie
Nienawidzę najbardziej Cię

Gdy cienka nić oddziela twór od szaleństwa myśli
Chaosem żyję jak człek, co w ogrodzie swej nienawiści
Strudzony walczy ze słońcem i z wielką zawziętością karmi ptaki głupoty,
podlewając krzaki zawiścią

Mówili, powtarzali i nierzadko
słyszało się
Że pierwszy miłości dotyk jest jak przepiękny sen
Tak miało być wspaniale, na lirze miałeś mi grać
Tylko nagle zgubiły się nuty, ostry wiatr zaczął wiać

I gdy na cmentarzu wiary, wysypisku złudnej nadziei
Nieszczęśliwie zagubiona, beznadziejnie płakać zaczęłam
To wszyscy tak życzliwi, tak bardzo niepocieszeni
Znawcy życia westchnęli, troszeczkę zniecierpliwieni
Że ja chyba trochę, w młodzieńczym swym zaślepieniu,
Traktowałam Cię zbyt poważnie i przeliczyłam się

Bo nie ubliżając memu cierpieniu
I nie rozdrapując ran
Każdy mędrzec powie to samo,
pora zedrzeć z prawdy kłam
W życia wędrówce, czasem warto wiedzieć że
Uczucia doskonałe zbyt rzadko
zdarzają się

autor

RuchomeObrazki

Napisany: 2006-11-19 Dodano: 2006-11-19 23:58:39

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie