Koniec

Zapatrzony w ostrze, w te po którym spływa moje życie
Takie zimne, bezlitosne, zionące grozą stalowe ostrze…
Tak niewiele trzeba zachodu, by ugodzić czyjeś ciało
I dziecko bez krzty fechtunku, zrobić to może dziś
Krew, spływa po ostrzu tym
Niczym rozpalona magma po zboczu góry cierpienia
A ja z fascynacją wbijam wzrok, oderwać go nie mogę
To krew przyciąga mnie, wzywa po imieniu
Ta słodka agonia uchodzącej duszy, wyzwolonej przez niewinny przedmiot
Jakże można by winić ostrze, to nie ono pałało mordem
Człowiek, go winić trzeba
Czy to z chęci zysku, czy z czystej nienawiści
Nie ważne…
To on wszelkich starań dokonał, aby to się stało
Nad ciałem więc trwam, wpatrzony w dogasające oczy
Ze zgrozą stwierdzam dziś
Oto życie moje jest skończone…

autor

Fa_sol

Dodano: 2008-10-06 10:22:03

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie