Krajobraz z człowiekiem w tle
/byśmy mogli z podniesioną głową patrzeć przed siebie...kiedyś/
Z krajobrazów dawnych -zielonych snują się
smugi dymu
Nad szkieletami miast babie lato XXI wieku
-cienkie plastikowe nitki
W drzew miejsce kopuły betonowe, gdzie mały
człowiek skrywa w dłoniach twarz
I słowa, które wzruszały odchodzą
niezauważalnie, cicho na palcach
Komentarze (4)
A moze świat sie zmieni i wyjdzie z betonów cieni?
nie bojmy sie mowic innym o tym ze warto jest zmieniac
siebie na lepsze...nie bojmy sie mowic ze jesli nie
zaczniemy sie zmieniac to swiat spadnie jeszcze
nizej.nie bojmy sie prawdy.
ciesze sie ze powstaja takie wiersze i sa tacy ludzie.
Istnieją ludzie z oświecającym i błyszczącym rozumem.
Ty bądź nie fontanną, ale źródłem dla innych.
Chciałaś pokazać, co się dzieję. Że jest źle...
Cieszę się, że to dostrzegasz:)