Kreatura

Kreatura, podziemny krzyk.
Nieznane rzeczy, ciepłe ściany.
Za rogiem armia - jedzą kości.
Na skalnym grobie stoi tron
Zdobiony krwią, świeżą krwią.

Siedzi tam i odpoczywa.
Przerwa po zbrodni.
Nowe wizje, plany.
Pnie się do słońca, na ziemię.
Chce przejąć władzę.
Znałem Cię...
Byłeś dobrym człowiekiem.
Zapomnienie, czcigodny sen.
Nie ma Cię, nie ma Cię

Ręce archeologa wykopały tron.
Stoi w muzeum, w sali wieczności.
Stoi na skalnym grobie
A na nim rzeźba - twarz kretury.

autor

Maciej_Bacztub

Dodano: 2005-01-25 21:12:28

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie