Kroniki Sybilli-27-Uniwersum X

rozdział 27

Siedziała naga w kącie komnaty, obserwując śpiącego Ragnara. Jego pierś unosiła się rytmicznie z każdym wdechem i wydechem.Rana, która jeszcze niedawno wydawała się być śmiertelna, teraz zagojona, przypominała tylko o niedawnym incydencie. Organizm Króla Północy tak szybko się regeneruje, że za kilka dni nawet blizna zniknie. Obserwowała też śpiące kobiety, które tej nocy spełniły wszelkie ich seksualne zachcianki. Cóż, najlepsze dziwki, z najdroższego burdelu. Nie zwracając uwagi na brak odzienia, wyszła na korytarz, wcześniej rzucając kilka złotych monet na peplos kobiet. Zaczynało zmierzchać. Wiedziała ,że ma mało czasu. Mijając jedną z komnat zauważyła siedzącą na ławie i płaczącą Zoe,a obok niej Noemi, która próbowała ją pocieszyć. Widząc,że arcykapłanka je obserwuje, wstały spłoszone.
- Zoe ?? -zawiesiła głos Sybilla, podchodząc do kobiet.Noemi patrząc na Zoe, kiwnęła głową zachęcając ją do wyznania.
- Pani - łkała Zoe - nic tu po mnie, będę tylko ciężarem.
- Nie rozumiem - odpowiedziała arcykapłanka, chwytając ją za dłoń.I wtedy to poczuła. To delikatne i szybsze bicie serca,inne niż u dorosłego.Sybilla uśmiechnęła się łagodnie.
- Jesteś brzemienna, ale to w niczym mi nie przeszkadza.Jeśli będziesz chciała zatrzymać i wychować dziecko, niczego mu nie zabraknie. Jeśli nie, znajdziemy dla niego dom.
- Dziękuję ci pani - odpowiedziała Zoe rzucając się do jej stóp.
- Wstań -rozkazała jej Sybilla i zwróciła się do obu kapłanek - Przygotujcie posiłek dla Króla Północy i postarajcie się jak najdłużej zatrzymać go w komnacie.
Kapłanki posłusznie kiwnęły głową i odeszły. Arcykapłanka ruszyła do komnat Samuela, który chętnie skorzystał z jej gościnności.Otworzyła cicho drzwi i zajrzała do środka. Król Ur jeszcze spał, a obok niego kobieta, którą wcześniej opłaciła.Podeszła do łoża. Obudziła ją, szturchając ramię i pokazując na drzwi, nakazała opuszczenie komnat. Gdy tylko została sama z Samuelem, położyła się koło niego, przysuwając jak najbliżej. Delikatnie zsunęła kosmyki czarnych włosów z jego twarzy i lekko musnęła ustami. Nic, żadnej reakcji, więc dłonią poczęła wędrować po jego ciele zataczając kręgi. Szyja, tors, pępek, podbrzusze i w końcu członek. Ujęła go, masując delikatnie.
- Masz niespożytą energię kobieto - wyszeptał wybudzając się.
- A i owszem, mam - odpowiedziała mu cicho do ucha. Na te słowa i znajomy głos otworzył oczy. Zawsze jej pragnął, a teraz jest, tu, w jego łożu. Czy to jawa czy sen ?
- Syb... - chciał coś powiedzieć , lecz arcykapłanka zamknęła mu usta soczystym pocałunkiem. Poddał się i odwzajemnił tym samym, przyciągając ją mocno do siebie. Objął silnym ramieniem, jakby obawiał się, że zaraz mu ucieknie. Jej ciało płonęło gorącem jakiego jeszcze nie czuł, zaczynało nabierać alabastrowego koloru, a złote symbole, jak fale pojawiały się i znikały. Spojrzał w jej oczy , lśniły zielonozłotym żarem. Teraz zrozumiał ,że Isztar naprawdę istnieje.
- Czas zaspokoić bestię - usłyszał nienaturalny głos Sybilli.

autor

Assassin Fox

Napisany: 2018-05-04 Dodano: 2018-05-04 09:12:13

Ten wiersz przeczytano 1513 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bajka Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie