Krótki poemat o kochaniu

miłość wiele ma imion...

Leży...czeka na ciepły strumyk
lepkiej białawej rozkoszy.
Wyobraża sobie potężne, ale jakże
Wspaniałe i miłe wdzieranie się
W jej sekretny zakątek, gdzie po
Drodze jej oprawca potrafi jednym
Dynamicznym ruchem odkryć tajemniczy
Punkt.

A na samą myśl o natrafieniu na
To tajemne miejsce oblewają ją
Soki wstydu i jakże niezgłębionej
Przyjemności.

Ukryta w cieniu niby między drzewami
Czeka z utęsknieniem na swojego oprawcę,
Który wdzierając się swoją ognistą, sztywną
Czerwonością rozpiera ją od wewnątrz,
Rzeźbi jak dłuto matryce, oblewając
Mlecznobiałymi strugami podniecenia.

Zaczyna dokonywać makabrycznego
Mordu na jej różowych opuchniętych z pożądania
Wargach, po czym wdzierając się coraz głębiej
Trafia do sedna, eksploduje niczym wulkan
Buchający wściekłą, spienioną lawą.

Łączy się z jej przezroczystym kapiącym konaniem
Namiętności...

...ta fizyczna również wielorako może być interpretowana...?

autor

ZIULA

Napisany: 2007-02-10 Dodano: 2007-07-02 13:44:36

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie