Krzciny

wiersz gwarowy

KRZCINY.

Przyjechali krześni,
siwymi w powozie.
Bedziemy cie wieźli,
dziecinko do Bozie.
Po góralsku oba,
piyknie wyzdajani.
Ón w góralskik portkak
a spodnica na niej
w cyrwone jagody.
Bedzie juz cas przecie,
do tyj krzcielnej wody.
Dieciątecko kwili...
Mama uciesono
ze juz przyjechali,
jesce musi ubrać
prowdziwe kórole.
Ociec błogosławi,
syćka z klęcek wstajom,
pote jesce reśte
w porządecku zdajom...
Dziecko przyoblekli
w góralskom poduske,
coby nie zamarzło,
zawiązali w chustke.
Górole, górole
i góralskie krzciny,
a za pore roków,
bedom nomowiny...
W kościele paradnie
po góralsku stojom,
Świętemu Janowi
na ofiare dajom.
Ksiądz wodom pokropiył,
dotknon krzyzmem głowy,
coby sie ta obmył,
tyn grzyk Adamowy.
I krześcijanina,
zawiezom du dómu...
Jako było w dóma,
to jo wom nie powiem,
bo mi na tyk krzcinak,
zasumiało w głowie...
Kumoter kumosi,
gorzołecke nosi,
kumosia nie fce pić,
gniewo sie o cosi...
Bo góralskie krzciny,
takie jak wesele,
śpiewajom i grajom
w dóma i w kościele.
W poduske wkładajom
co dziecku przynieśli,
nowięcej musom dać,
tego dziecka krześni...
Wypiyli my krzciny,
nasemu krześnięciu,
pobłogosłow Boze,
bo coz ono moze...

autor

skorusa

Dodano: 2009-03-01 00:01:06

Ten wiersz przeczytano 4087 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie