Krzyczę

I ona umarła z pękniętym sercem, nadzieja.

Krzyczę. Bezbożni nie potrafią się uciszyć.
Są jak morze, jak ocean.
Krzyczę. Trzymam ręce w górze, patrzę jak
pisklęta wypadają z gniazd.
Powiedziano mi bym został.
Ja jednak odchodzę, bo nikt tych piskląt nie łapie.
Sam nie potrafię.
Żyję ze złamanym sercem, piję z pękniętej szklanki.
Pewność mi szepcze „żegnaj”
Czuje ją na sobie, mą ostatnią kochankę.
Krzyczę. Szukam ostatniej fali.
Już nie mam siły krzyczeć więcej.
Może wreszcie jutro zacznę żyć od nowa?
Lub pojutrze?
Śpiący jestem..

Jestem sam. Teraz próbuję wrócić do domu.

autor

Tryku47

Dodano: 2006-12-29 22:31:03

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie