KRZYK

uwierz mi, zaczyna się niewinnie, później jest koszmar ..... (wiersz napisałam po rozmowie z narkomanką)

Krzyczę: nie chcę, nie będę, nie mogę!
przyznaję, dawniej mnie to bawiło,
lecz kiedy przeszłam koszmarną drogę
moje spojrzenie już się zmieniło.

Krzyczę: odejdź, zgiń, w nicość się zamień
bo nienawidzi cię już cały świat!
Ty jesteś jak przy tonącym kamień,
bo zniszczyłeś mojej młodości kwiat!

Potrafiłeś mnie rozkochać w sobie,
i obiecywałeś bajkowy świat.
Przyjemny dym...dziś zastrzyki robię!
Przez ciebie odszedł mój kumpel i brat!

Tak bardzo nie znoszę dziś samej siebie
a to przecież ciebie znienawidzić muszę.
Tak wielu ludzi jest już w niebie,
jak mam ratować moją duszę!?

I ciągle krzyczę: nie chcę, nie będę!
bez skutku, pragnę i chcę znów brać.
Mój Boże skąd ja siły zdobędę?
Jak ja mam sobie z tym radę dać?!

ufam, że Bóg jest ze mną w tej walce

autor

zoja

Napisany: 2005-02-18 Dodano: 2005-02-18 00:42:15

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie