Z księgi wspomnień

słowu nie nadam dzwięku
uczucia nie ubiorę w melodie
co w świetle słońca i po ciemku
rozpalało serca pochodnie

strumień twych włosów pamiętam
jak noc przemieniał w dzień
poduszka ich zapachem przesiąknięta
i świat cały niczym słodkim snem

twym ciepłem karmiłem bezsenność
powietrze było miękkie od oddechu
w końcie przysypiała ciemność
gwiazdy tonęły w twym uśmiechu

otworzył me oczy promień słońca
ścinając swym ostrzem złudzenie
nadzieja wykrwawiła się do końca
zostawiając na sercu tylko cienie

autor

hourihan

Dodano: 2008-08-15 16:12:35

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie