KSIĘŻNICZKA W KSIĘŻYCOWEJ ZBROI

Zbyt bystra, by pierwsza zapytać,
Zbyt głupia, by odmówić .
Idąc ulicą, tuż obok Kościoła
Staram się być pobożną zakonnicą .
Cha ! Cha ! Cha !
Słyszę śmiechy pustych ludzi .
Cha ! Cha ! Cha !
W ich głupocie brudy piorę .
Cha ! Cha ! Cha !
Już mam dosyć tych upiorów.
Pustynnych wielbłądów .
Za rogiem stoi człowiek
Jakiś dziwnie ubrany .
Ma czerwone buciki
A na swetrze poprzyczepiane kasztany .
-Jakiś dziwak ! - pomyślałam .
Śmiać się zaczęłam, a płakać się bałam .
I idę dalej .
A tu zza kotary tego drzewa, co się wali
Idzie jakaś kobieta
Piorun w nią chyba strzelił, bo ma włosy jak krzaki nie powycinane .
Cha ! Cha ! Cha !
Znowu te odgłosy .
Śmiechy prostych ludzi .
To żałosne i ponure .
Gardzę tym, co obok stoi .
Byłam dobra .
Byłam miła .
Spokojną noc wyśniłam .
Lecz już koniec tej dobroci .
Idź precz !
Pókim dobra !
Widzisz sztylet w mojej dłoni ?
Idź mi stąd !
Boś nie godny mojej dłoni !
Jam księżniczka !
Panna z domu bogatego, a Ty ?
Syn stolarza ubogiego !
Precz łajdaku !
Bo straże zawołam !
Nie dotkniesz już księżniczki w księżycowej zbroi .

Dla wszyskich rozpuszczonych jedynaczek ...

autor

Boska_Nadzieja

Dodano: 2008-08-29 11:47:01

Ten wiersz przeczytano 693 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie