Ksieżyc
Mroczna żaluzja zapadła już na niebo
patrzę na gwiazdy nie widzę
ich,dlaczego?
Księżyc ukrył swe za chmurą oblicze
patrzy na jezioro czy jest odbicie.
Jezioro szare i ciemne się wydaje
już odblasku księżycowi nie oddaje.
Noc cicho sobie piosenkę nuci.
Księżyc wypatruje się w otchłań i się
smuci.
Smutek daje się we znaki łódką
nie widzą gdzie port choć na chwilę krótką
.
Łzy płyną przez całą noc do jeziora
ale koniec już księżycowego smutku
bo już nadeszła ranna pora.
autor
bartlomiej
Dodano: 2009-08-23 18:19:12
Ten wiersz przeczytano 638 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
gdy słońce rankiem przyjdzie niech przywoła księżyc,
aby po dniu nocą opromienił na nowo marzenia Bardzo
ładny wiersz + Pozdrowienia:)
Niby piszesz o księżycu w sensie dosłownym, ale tak
naprawdę sens jest inny, bardzo przydatny dla ludzi,
dla czytelników. Czytając między wersami pokazujesz w
tym utworze, że tak jak minęły nocne smutki wraz ze
świtem, tak też mijają nasze ludzkie smutki, chwile
załamania, dołki. Mijają kiedy na naszym niebie pojawi
się słońce, a tym słońcem dla każdego z nas jest co
innego.