księżyc

Księżyc
ten który rozrzucił zabawki
rozsypał koraliki mamy
monety taty
i stłukł porcelanę


blady i zmartwiony
ten który narozrabiał
ten który urodził się krzywy jak ząb
dlatego wszyscy się na niego uporczywie gapili
ten z garbem
co mu został


zebrał swoje zabawki i wyszedł
do pokoju wbiegł
jego brat przeciwieństwo
opalony, słoneczny
rubasznie uśmiechnięty
gorące policzki, pełny brzuch, zadowolony
bezwstydnie
z żarem w oczach
śmiejąc się
podpalił zasłony i dywan
uprawy w ogrodzie
i coś tam jeszcze


pocił się obficie
kroplami gorącego tłuszczu
wypalał dziury
nikt nawet na niego nie spojrzał
ludzie pozawijali się w mokre ręczniki
a potem uciekali
drzewom wypadały włosy
i usychały ręce


a potem bawili się z nim
i jedli i śmiali
twarze im puchły
ropiały
chronili głowy bawełnianymi chustkami
a w tych chustkach
jak w białych talerzach
pływały otępiałe
ich oczy
oleiste ryby w rosołach twarzy


ziemia wyrzuciła roślinną bieliznę
naciągnęła sweter, szorstki
z piaskowej wełny
wymyśliła też sobie sukienkę
w złote i białe cekiny
i przyłączyła się do ogólnej histerii


a księżyc ?
nieśmiałe stworzonko
świętojańskie
po ciemku żeby nikt go nie widział
wychylał profil twarzy
czasem, kiedy pogaszono światła
cichutko rozkładał się na środku pokoju
ze swoimi skromnymi zabawkami
ale czujny jak mysz
która już wie
gdzie czmychnąć


jednak ciągle zostawia po sobie ślady
stosy motylich trupków
jak płatki szarych róż
bibułkowe latawce które przestały tańczyć
albo
części niepodokręcanych, pogubionych zabawek

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2012-04-05 19:11:09

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie