Kula

KULA


Siedzisz zamknięty w szklanej kuli
Szepczesz wciąż w kółko niech ktoś mnie przytuli”
Lecz niema nikogo, kto by to zrobił
Lecz niema nikogo, kto by cię dobił

Nie dociera do ciebie żaden dźwięk
Nie dociera do ciebie ani jeden promień
Nie dociera do ciebie żadne słowo
I tak wciąż w kółko i tak wciąż na nowo

Siedzisz nagi jak Bóg Adama
Stworzył, siedzisz jak Ewa mu dana
Trwoży cię ciągle jedno zdanie
„Długie będzie synu twoje karanie”

Nagle otwiera się kula szklana
Nagle rozumiesz, wolność ci oddana
Nagle wiesz, wolnym się stałeś
Teraz wiesz, winy odpokutowałeś

Teraz twoja naga światłość dąży w świat
Przeciska przez szparę, która jak kwiat
Wypuszcza na zewnątrz nowiutkie małe ciało
Stajesz się człowiekiem i nie pamiętasz co się stało.

25-XI-2000

autor

Kinolus

Napisany: 2000-11-25 Dodano: 2007-01-05 15:41:05

Ten wiersz przeczytano 1443 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie