Wiara

Biegnąc z zamkniętymi oczami opuszczasz krainy
Gdzie ziemia pachnie świeżą miętą a drzewa
Na nowo obrastają w pióra niczym małe zielone
Papużki – zbyt zuchwały krok na przód
W żmudnym procesie ewolucji podwórkowych
Gołębi - najpewniej z obawy przed zemstą
Pradziada Darwina cofasz dłonie wabione
Przez perlistą poświatę na udach dziewczyny.

Z pewną przykrościach zrzucasz z kolan ciepłe
Futerko kota – zbyteczny nadmiar luksusu w twoim
Ascetycznym życiu nie bardzo rozumiesz czemu
Prycha obrażony momentami zaczynasz obawiać się
Że w swojej indywidualności zboczy z jedynej
Właściwej drogi. Nienawidzisz tych którzy zdradzili
A może – nienawidzisz ich wolności

– i z tą nienawiścią zostajesz wyniesiony pod
Niebiosa. Teraz, gdy stoisz na samym szczycie
Nad przepaścią, nie myśl już więcej o niczym.
Zaufaj panu. Skocz.

autor

Vanillvi

Napisany: 2007-05-19 Dodano: 2007-05-21 23:41:19

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie