latawiec

Och, chciałoby się wrócić w te młode lata kiedy to
puszczało się latawce. Przyjemny wiersz, pozwolił mi
się rozmarzyć. Pozdrawiam Cię:)

Latawiec w pozorach swobody prawie do chmur sięga, a i
tak go trzyma (na sznurku) kontrolująca ręka. Ale gdy
mu zabraknie podmuchów - podniety, poszarpany zawiśnie
gdzieś na drzewa konarach niestety. Ludzie podobnie:
Marzą o wolności a niewolnikami są miłości. Niejeden
zakochany (gdy mu nie wyjdzie) wisi w próżni, wewnątrz
zdruzgotany.

Ciekawy wiersz,podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie.

Konary drzew go docenią...;-))), świat jest
rzeczywiście zwariowany i wszystko w nim jest zbędne i
potrzebne jednocześnie...;-)))

"zbędny w zwariowanym świecie" tyle zostawiłbym na
końcu. W wierszu każde słowo ważne, w miniaturkach
trzeba z nimi oszczędnie. "Jak" chyba też można
pominąć. Widzę, że warto zaglądać do Twoich wierszy,
dżemik był słodki ;)

witaj Taniu, zagapiłem sie na ten uwięziony latawiec,
latał, latał aż wpadł w pułapkę. teraz mu nic nie
pomoże,
będzie musiał się ustatkować.
ładny wiersz, ciekawy temat, pozdrawiam.

wiesz na czym się łapię? też się na ten latawiec
gapię...