ławka

mozaika z obrazów przez ciebie malowanych
przepraszam; niewierność ukryłem dziś skrzętnie
znów liść przez wiatr pieszczony namiętnie
a przeszłość naśmiewa sie z słów napisanych

nie boję sie ciemności, przynajmniej nie w dzień
a co z kwiatami kiedy mróz w mroku płatki spowija
pamiętam; ziemia przez łodygę rosę z pąku wypija
a płatek opada bezszelestnie - znika cień

liścia walczą jesienną porą o życie na chłodzie
światło latarni nie oświetla wierzchołka wysoko
gwiazdy oświetlają na szczęście go mnogo
a czasem chmury zakrywają światło na drodze

gdzie wiatr wieje; chłód; noc ciemnością spowita
tam i śnieg czysty; biały; niewinny ziemię okrywa
kto więc tą walkę sił zła i dobra wygrywa
skoro w maju i tak zielona trawa nas przywita

w tym parku; na ławce...

autor

P.W.

Napisany: 2007-06-04 Dodano: 2007-06-04 01:10:06

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie