Lenna

Szła ulicą, z jej serca leciały łzy...
nie widziała drogi...
Jej rozpacz słyszała tylko ona
- nikogo nie miała, więc kto ją zrozumie?
Łzy kapały jedna po drugiej,
każda zostawiała ślad w jej zatrutej miłością głowie.
Mimo wszystko bała się śmierci,
czuła że jeszcze nie nadszedł jej czas.
Wcześniej chciała. Myślała, że mogłaby…
lecz zawsze w ostatniej chwili nadchodziło opanowanie.
I ta myśl o rodzinie, najbliższych
nie potrafiła ich tak łatwo opuścić.
Czy pamiętali by o niej? – to już jej nie obchodziło
za dużo miała zmartwień by o nich myśleć.
Wróciła do domu, była sama,
dom wypełniała cisza, znów naszły ją czarne myśli.
Pocięła dłonie, nogi…
tak naprawdę nic nie czuła.
Tylko krew powoli się sączyła
z wyciętych żyletką miejsc.
Chciała usunąć ze swojej duszy jego obraz
i raz na zawsze pozbyć się kłopotów…
Nic jej to nie dało,
oprócz znalezienia się w cudzym łóżku.
Nie rozumiała co się stało,
nic nie pamiętała.
Nagle poczuła ból –
na tyle ostry, że nie mogła się ruszyć.
Przypomniała sobie wszystko…
swoją głupotę, i to co zrobiła.
Nie zapomniała także o nim,
więc po co to zrobiła?
Leżała w szpitalu, po jakimś czasie zobaczyła,
że nie otacza ją ciemność.
Obok siedziała jej matka
zapłakana modliła się o jej zdrowie.
Lenna… Chciała się uśmiechnąć,
lecz nie dała rady nawet otworzyć oczu…
Wołała ją,
nie używając słów.
Lenna… chciała poczuć dłoń matki
na swoim zmęczonym czole.
Słyszała tylko jej szept
i kawałek modlitwy…

Lenna – bo właśnie tak nazywa się moja bajka

Amen.

autor

cmoqq:*

Napisany: 2006-05-20 Dodano: 2006-05-20 14:01:45

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie