W letargu przeciętności

Groteską świata wciąż otoczony
coraz bardziej samotny dni szarość połykasz
Pośród tłumu ludzi, w betonowym więzieniu
obcy się czujesz, w pustkę mroku uciekasz

Nic już cię nie cieszy, zasmuca, dziwi
straciłeś swą pasję, wiarę, namiętność
W ciemnym pokoju, jak kruk w klatce zamknięty
oczekujesz końca, bez nadziei na przyszłość

A przecież panem swego świata jesteś
wiesz o tym dobrze, widzisz to, czujesz
Jest w Tobie siła by rzeczywistość zmieniać
lecz ty tylko mur wokół siebie budujesz

By czuć się bezpieczny, choć kochasz ryzyko
i tylko w bitwie odnajdujesz radość
Odprawiasz pokutę za swe grzechy niewielkie
chociaż już dawno uczyniłeś im zadość

Obudź się w końcu z letargu przeciętności
Krzycz pośdród tysięcy serc oniemiałych
Sięgaj myślą i czynem gdzie się nikt nie odważył
Bo złoto, jest zawsze tylko dla zuchwałych

autor

kruk82

Dodano: 2007-01-15 11:10:41

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie