Liść

namawiam wiatr by przegonił obumarły liść ze ścieżki życia
a ten zgniły i brzydki liść nadal tam trwa
brudzi mą ścieżkę i nie daje mi przejść dalej
a nawet gdy uda mi sie go ominąć
on dziwnym sposobem daleko zajść nie pozwala
w końcu przekupny wiatr mu pomaga stanąć przede mną znów
a bałamutne słońce dodaje mu blasku złota
czasem nabieram sie na jego urok i schylić po niego sie chcę
innym razem widzę w nim prawdę - kruka przystrojonego w pawie pióra...

autor

magia desperacji

Napisany: 2006-11-12 Dodano: 2006-11-12 09:46:03

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie