Łowczy

Dokąd pójść w tym miejskim sanktuarium
Znudzony życiem smutnym i szarym
Samotność w gąszczu betonu i stali
W kopcu miejskich syren i gwaru

Kiedy tłum przelewa się jak rzeka
Nikt nie zostaje, nikt nie zwleka
JaK cię znależć w tej gwarnej dziczy
Czy muszę tylko na siebie liczyć?

Krwiożerczy instynkt w rzeszę wstępuje
Kiedy samolot na pas kołuje
Następny pociąg wjeżdża na stacje
Przerwane milczenie i kontenplacje

W sferę zmysłów się zatapiam
Bezcielesną powłokę przybrać muszę
Iluzja, mistyka, czy rzeczywistość
Przed tobą otworzyć chcę duszę

Wciąż się oglądam i obserwuję
Chcę cię wypatrzyć w ogromnym tłumie
Miłość jak woda spływa strumieniem
Chcę cię otoczyć własnym ramieniem

W końcu ujrzałem piękną dziewczynę
Przyjąłem pozę, skruszoną minę
W sercu poczułem gorąc żaru
Nie słyszę myśli, nie słyszę gwaru

Więc czas łowczego zacząć znów trzeba
Zniknąłaś w tłumie jak okruch chleba
Dziś nadaremne moje starania
Błądzić po dżungli, stawiać wyzwania.

autor

MARGUSON

Napisany: 2007-02-01 Dodano: 2008-02-28 08:45:46

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie