Ludzie

Nie mogę na to wszystko patrzeć!
czuję się jak w czeskim teatrze,
moje pozytywne myśli sa coraz rzadsze.

Czuje jak człowiek tworzy absurd,
a absurd czałowieka,
każdy z tych ludzi to umysłowy kaleka.

Chociaż na takich jak ja mówią zieloni,
mnie to olewa, bo gdy patrze im w oczy na śmiech mnie zbiera,
gdyż widze że nic nie wiedzą, a tyle maja do powiedzenia.

Odwiecznej rutynie się oddali,
nic by nie robili tylko za pieniędzmi ganiali.
Śmieszne lecz tragiczne są z nich kukiełki,
nie wiedzą że byc to znaczy mysleć.

Rzeczywistością nazwali swoją rutyne,
a tego kto od niej ucieka,
nazywaja świrem.

Olewam ich zasady chore,
mam własną doktryne i według niej przez czas ide,
chociaż mieli by mnie nazwać świrem.

autor

obcyy

Napisany: 2007-06-07 Dodano: 2007-11-15 22:56:29

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie