Ludzie cienie

Widzisz tak wiele szczęścia wokoło
I myślisz jaki ten świat jest piękny
Patrząc dokładnie zobaczysz jednak
Tak wiele cieni, co serca im pękły.

Wszyscy chcą szczęście swoje okazać,
Wszyscy na twarzach swych uśmiech mają,
Ale każdy z osobna widzi dokładnie
Że wszyscy nawzajem przed sobą udają.

Nawet ja często, gdy serce zastyga
I nieświadomie cieniem się staję
Jestem szczęśliwa, powtarzam sobie,
I chcę w to wierzyć ,choć tylko udaję.

Udaję szczęście, udaję radość
Gdy patrzę na tych którzy się śmieją
Lecz ja się śmiać już nie potrafię,
Śmiech dawno odszedł, wraz z mą nadzieją.

Kim tak na prawdę są ludzie cienie?
Pustymi w środku, smętnymi duszami?
A może są nawet nie warci uwagi?
Warto pomyśleć nad tym chwilami.

Warto tez czasem te cienie dostrzegać,
I czasem też warto zająć się myśleniem,
Nad jednym dla nas tak trudnym pytaniem
Czy ja się stałam już takim cieniem?

dodaje ten wiersz jeszcze raz bo został usunięty pozdrowionka:):*

autor

Paola

Dodano: 2005-03-16 20:41:58

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie