Ludzie jak sepy

Jak co dzien wychodzisz,
Na pozegnanie nic nie mowisz,
Po starych schodach schodzisz,
Zamykasz za soba skrzypiace drzwi,

I lek ogarnia mnie,
Glosy jakies slysze,
Czyjes oczy patrza sie,
A ja glosno dysze,

I nagle bol czuje,
Ludzkie sepy rzucaja sie,
Teraz Twej pomocy potrzebuje,
A oni cialo rozszarpali me,

I wchodzisz do naszego domu,
Szybko bol ustepuje,
Lecz nie widzisz mego zgonu,
Ostatni ludzki sep odlatuje,

I powtarza sie koszmar ten,
Co dziennie dzieje sie to samo,
Ja wiem, ze to nie sen,
Ludzkie sepy rozszarpuja me cialo!

autor

Taka_mala

Dodano: 2007-01-17 15:29:36

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie